Ne zaman kendimi kötü hissetsem, senin geleceğini düşünür ve mutlu olurum.
Bazen kararsız kalıyorum, gerçekten gelecek misin, yoksa ben kendimi mi kandırıyorum?
Dün akşam rüyamda seni gördüm. Karanlık bir ormanda tek başıma yürüyordum. Her tarafı sis basmıştı. Birden, karanlığın ortasında parlak bir ışık belirdi.
Öyle güçlü ve göz alıcıydı ki, bakamıyordum. İçim ürperdi. Sonra, daha önce hiç duymadığım bir müzik başladı. Sanki bir filmin ortasındaydım.
Işık huzmesinin içinden beyaz bir melek bana doğru süzüldü. Kim olduğunu sordum. “Aşk” dedi. Uyandım, ağlamak istedim.
Öyle büyülü ve güzel bir şeyi bırakıp, kendimi yatak odasında yalnız başıma bulunca, yüreğimdeki o kocaman karanlık ve sisli ormanı fark ettim.
Aşk, mutlaka rüyamda gördüğüm kadar güzel olmalısın.
Bunca insanı alıp götüren sen, mutlaka öyle büyülü ve huzur verici olmalısın.
Hiç uyanılmak istenmeyen rüyalar gibi sihirli, sonu olmayan bir denizin ortasında tek başına yüzmek gibi keyifli olmalısın.
Sen bekliyorum ya, kimileri gülüyor bana. Dalga geçiyorlar arkamdan biliyorum.
Sana inanmamın, seni beklememin saçmalığını konuşuyorlar aralarında, duyuyorum.
Umurumda değil ki! Geleceksin, hissediyorum.
Ama onlara üzülüyorum, senin keyfini bilemedikleri için.
Neden inanmıyor bazıları? Çok mu yoruldular beklemekten? Daha önce gittiğinde çok mu acı çektiler?
Hiç uğramadıkların mı var aralarında?
İnanmak! Bütün mesele inanmak değil mi?
Başaracağını bilen birisinin, mutlak kazanması gibi bir sisteme bağlı değil mi her şey?
Geleceğine yürekten inanırsam, gelirsin değil mi?
Gelmezsen, canın sağ olsun diyemem.
Böyle olağanüstü bir duyguyu yaşamazsam, gerçekten yaşamış saymam kendimi.
Hatayı nerede yaptığımı düşünürüm, neden bana uğramadan geçip gittiğini yanımdan? Kendimle hesaplaşırım.
Sanırım, asıl gizem gelişinde değil.
Kim bilir kaç kişinin kapısını çalmışsındır ama fark etmemişlerdir.
Belki de gelenin sen olduğunu, gerçek aşk olduğunu anlamamışlardır.
Gelmen önemli değil.
Seni hayatımda ne kadar uzun süre ve mutlulukla tutabileceğim endişesi var içimde.
Bazen düşünüyorum, ya gelmezsen veya geldiğini anlayamazsam?
Bir rüzgar dokunmuş yanağıma gibi, hafif bir ürpertiden başka bir şey hissedemeden kaçırırsam ellerimden seni?
En önemli kısmı bu olmalı!
Geldiğinde iyice sars beni, gözlerimin kapalı kalmasına izin verme.
Seni doya doya yaşamam için yol göster.
Sen gidersen ve ben, gün gelip inanmayanlardan birisi olursam;
seni, kendi hatalarım yüzünden kaçırdığımı kendime bile itiraf edemezsem,kahrolurum!
***alıntıdır...
Bazen kararsız kalıyorum, gerçekten gelecek misin, yoksa ben kendimi mi kandırıyorum?
Dün akşam rüyamda seni gördüm. Karanlık bir ormanda tek başıma yürüyordum. Her tarafı sis basmıştı. Birden, karanlığın ortasında parlak bir ışık belirdi.
Öyle güçlü ve göz alıcıydı ki, bakamıyordum. İçim ürperdi. Sonra, daha önce hiç duymadığım bir müzik başladı. Sanki bir filmin ortasındaydım.
Işık huzmesinin içinden beyaz bir melek bana doğru süzüldü. Kim olduğunu sordum. “Aşk” dedi. Uyandım, ağlamak istedim.
Öyle büyülü ve güzel bir şeyi bırakıp, kendimi yatak odasında yalnız başıma bulunca, yüreğimdeki o kocaman karanlık ve sisli ormanı fark ettim.
Aşk, mutlaka rüyamda gördüğüm kadar güzel olmalısın.
Bunca insanı alıp götüren sen, mutlaka öyle büyülü ve huzur verici olmalısın.
Hiç uyanılmak istenmeyen rüyalar gibi sihirli, sonu olmayan bir denizin ortasında tek başına yüzmek gibi keyifli olmalısın.
Sen bekliyorum ya, kimileri gülüyor bana. Dalga geçiyorlar arkamdan biliyorum.
Sana inanmamın, seni beklememin saçmalığını konuşuyorlar aralarında, duyuyorum.
Umurumda değil ki! Geleceksin, hissediyorum.
Ama onlara üzülüyorum, senin keyfini bilemedikleri için.
Neden inanmıyor bazıları? Çok mu yoruldular beklemekten? Daha önce gittiğinde çok mu acı çektiler?
Hiç uğramadıkların mı var aralarında?
İnanmak! Bütün mesele inanmak değil mi?
Başaracağını bilen birisinin, mutlak kazanması gibi bir sisteme bağlı değil mi her şey?
Geleceğine yürekten inanırsam, gelirsin değil mi?
Gelmezsen, canın sağ olsun diyemem.
Böyle olağanüstü bir duyguyu yaşamazsam, gerçekten yaşamış saymam kendimi.
Hatayı nerede yaptığımı düşünürüm, neden bana uğramadan geçip gittiğini yanımdan? Kendimle hesaplaşırım.
Sanırım, asıl gizem gelişinde değil.
Kim bilir kaç kişinin kapısını çalmışsındır ama fark etmemişlerdir.
Belki de gelenin sen olduğunu, gerçek aşk olduğunu anlamamışlardır.
Gelmen önemli değil.
Seni hayatımda ne kadar uzun süre ve mutlulukla tutabileceğim endişesi var içimde.
Bazen düşünüyorum, ya gelmezsen veya geldiğini anlayamazsam?
Bir rüzgar dokunmuş yanağıma gibi, hafif bir ürpertiden başka bir şey hissedemeden kaçırırsam ellerimden seni?
En önemli kısmı bu olmalı!
Geldiğinde iyice sars beni, gözlerimin kapalı kalmasına izin verme.
Seni doya doya yaşamam için yol göster.
Sen gidersen ve ben, gün gelip inanmayanlardan birisi olursam;
seni, kendi hatalarım yüzünden kaçırdığımı kendime bile itiraf edemezsem,kahrolurum!
***alıntıdır...
