Yaprak
hayatta fedakar olmalısın. o zaman dünyada unutulmasın,
seni hatırlayan birileri olur ya sevdiğin yada sevildikleri...
iki kız arkadaş aynı evde kalıyorlar, birinin adı ZELİHA, diğerinin adı TUGBA. birde alt katta oturan yalnız bir genç çocuk. adı BİROL. iki kız, çocukla arkadaş oluyorlar. araları o kadar iyi olur ki birisiyle duygulu bir yakınlaşma olur. Genç ressamdır. Bir gün kızlardan biri hastalanır kendini yataklara atar. üşüttüğünü düşünür ve fazla önem vermez hastalığına, oysaki çok sinsi bir hastalığa yakalanmıştır ve arkadaşı alt kattaki çocuğa çağırır hızla merdivenlerden çıkar çocuk, bir anda durur (ZELİHA) ateşler içindedir ve titriyor. yanına gider elini sıkar bir kaç kelime söyler ''cadı üşüttün mü '' diye söylenir. kız gülümser, yarına bir şeyim kalmaz diye konuşur çocuğa ve tuğbaya. üçüncü gün olur kız kötüleşmiş durumdadır. hemen doktor çağırırlar doktor kıza muane eder. doktor arkadaşına allahtan umut kesilmez, belki onu hayata bağlayan bir şey olursa hastalığı yene bilir der doktor. tugba odasına çekilir ve ağlar çocuk ise balkona çıkar rüzgara göz yaşını deydirir. Zeliha o aksam hiç uyumaz, gece bitmemeksizin, gözlerini açmış ağaca bakıyordu... zeliha arkadaşlarını çağırır, gelirler. şu parktaki ağacı görüyor musunuz?. işte o ağaçtan son yaprak düşene kadar hayatta olacağını söyler çocuk ve tuğba hemen elinden tutar böyle düşünme lütfen derler. kız başını sallar. Sanki hayatını o yaprağa bağlamıştı. o gece sonbahar başlangıcıdır, şiddetli bir fırtına vardır ağaçtaki yapraklar rüzgarın gücüne dayanamayıp düşüyorlar. Kız, güneş yarın doğacak ama ben bur da olmayacağım, diye söylenmeye başlar. ve uykuya dalar çocuk hızla evine gider resim malzemelerini alır ağacın yanına gider ve çıkar ağaca. hava rüzgarlı olduğu kadarıyla da soğuktu. Çocuk o yaprağın resmini çizmeye başlar elleri mosmor olur. Acı vermiyordu, o morlukla resmini bitirdi ve çizmiş olduğu yapraklı resmi dala sımsıkı sarar ve evine gider. sabah olur ZELİHA uyanır hastalığını yenmiş bir şekilde hemen çocuğun yanına gider ama çocuk gün aksam gece yarısı çıktığı ağaçta felaket şekilde üşütmüş ve yatağa düşmüş konuşamayacak durumdadır. hemen doktoru çağırırlar. çocuk Zelihadan bir bardak sıcak su ister, Zeliha mutfağa gider suyu alır çocuğun yanına yürümeye başlar, yaklaştıkça... bir anda elindeki bardak düşer çocuğun yanına koşar ellerini tutmaya çalışır yüzünü okşar ama çocuk hayattan ayrılmış, ruhunu teslim etmişti. Bir gün o ağacın yanına gider ve yanına oturur. Geçmişi düşündükçe içi acıyordu ve ağaca bakar dikkatine çeken bir yaprak olur o yaprak diğerlerine benzemiyordu, ağaca çıkar ve bakar. Bir anda şok geçirir ve düşünür, anlar o yaprağı birolun çizip asmış olduğunu, sırf onu yaşata bilme uğruna kendi hayatını verdiğini......
hayatta fedakar olmalısın. o zaman dünyada unutulmasın,
seni hatırlayan birileri olur ya sevdiğin yada sevildikleri...
iki kız arkadaş aynı evde kalıyorlar, birinin adı ZELİHA, diğerinin adı TUGBA. birde alt katta oturan yalnız bir genç çocuk. adı BİROL. iki kız, çocukla arkadaş oluyorlar. araları o kadar iyi olur ki birisiyle duygulu bir yakınlaşma olur. Genç ressamdır. Bir gün kızlardan biri hastalanır kendini yataklara atar. üşüttüğünü düşünür ve fazla önem vermez hastalığına, oysaki çok sinsi bir hastalığa yakalanmıştır ve arkadaşı alt kattaki çocuğa çağırır hızla merdivenlerden çıkar çocuk, bir anda durur (ZELİHA) ateşler içindedir ve titriyor. yanına gider elini sıkar bir kaç kelime söyler ''cadı üşüttün mü '' diye söylenir. kız gülümser, yarına bir şeyim kalmaz diye konuşur çocuğa ve tuğbaya. üçüncü gün olur kız kötüleşmiş durumdadır. hemen doktor çağırırlar doktor kıza muane eder. doktor arkadaşına allahtan umut kesilmez, belki onu hayata bağlayan bir şey olursa hastalığı yene bilir der doktor. tugba odasına çekilir ve ağlar çocuk ise balkona çıkar rüzgara göz yaşını deydirir. Zeliha o aksam hiç uyumaz, gece bitmemeksizin, gözlerini açmış ağaca bakıyordu... zeliha arkadaşlarını çağırır, gelirler. şu parktaki ağacı görüyor musunuz?. işte o ağaçtan son yaprak düşene kadar hayatta olacağını söyler çocuk ve tuğba hemen elinden tutar böyle düşünme lütfen derler. kız başını sallar. Sanki hayatını o yaprağa bağlamıştı. o gece sonbahar başlangıcıdır, şiddetli bir fırtına vardır ağaçtaki yapraklar rüzgarın gücüne dayanamayıp düşüyorlar. Kız, güneş yarın doğacak ama ben bur da olmayacağım, diye söylenmeye başlar. ve uykuya dalar çocuk hızla evine gider resim malzemelerini alır ağacın yanına gider ve çıkar ağaca. hava rüzgarlı olduğu kadarıyla da soğuktu. Çocuk o yaprağın resmini çizmeye başlar elleri mosmor olur. Acı vermiyordu, o morlukla resmini bitirdi ve çizmiş olduğu yapraklı resmi dala sımsıkı sarar ve evine gider. sabah olur ZELİHA uyanır hastalığını yenmiş bir şekilde hemen çocuğun yanına gider ama çocuk gün aksam gece yarısı çıktığı ağaçta felaket şekilde üşütmüş ve yatağa düşmüş konuşamayacak durumdadır. hemen doktoru çağırırlar. çocuk Zelihadan bir bardak sıcak su ister, Zeliha mutfağa gider suyu alır çocuğun yanına yürümeye başlar, yaklaştıkça... bir anda elindeki bardak düşer çocuğun yanına koşar ellerini tutmaya çalışır yüzünü okşar ama çocuk hayattan ayrılmış, ruhunu teslim etmişti. Bir gün o ağacın yanına gider ve yanına oturur. Geçmişi düşündükçe içi acıyordu ve ağaca bakar dikkatine çeken bir yaprak olur o yaprak diğerlerine benzemiyordu, ağaca çıkar ve bakar. Bir anda şok geçirir ve düşünür, anlar o yaprağı birolun çizip asmış olduğunu, sırf onu yaşata bilme uğruna kendi hayatını verdiğini......
